Vanaf het Herautenplein loop je via een grot een binnenplein op. Twee grote wachters op dit plein waarschuwen je voor het kwaad wat ze je kunnen aanrichten. Eenmaal naar binnen gelopen kom je terecht bij een meertje midden in een wonderlijk bos. Midden in de vijver drijven grote waterlelies. Het licht dimt en er klinkt een stem:

's Nachts, als de maan schijnt in dit prachtige oerwoud, let dan vooral op deze mooie waterlelies. Vroeger waren deze bloemen sterren, die samen met de Maan en de andere sterren 's nachts dansten op het water. Op zekere morgen luisterden er enkele sterren niet, toen de Maangodin hen riep om mee terug te gaan. Ze dansten en dansten, tot een heks verscheen en hen voor straf veranderde in waterlelies. En alleen in maanlichte nachten komt de heks terug. En dán gebeurt het...
Plots klinkt er muziek, lijken er nu elfjes in de bloemen te zitten?

Al in 1962 is men bij de Efteling al bezig plannen te maken om een attractie te maken voor hun 15-jarig jubileum. Deze uitbreiding moet een stap groter worden dan toevoegingen tot dan toe. De keus viel op het sprookje van de Indische Waterlelies. In een audiëntie, pas in 1965(!), geeft koningin Fabiola haar definitieve zegen over de uitbeelding van haar sprookje. Een kleine bottleneck was dat Hare Majesteit haar auteursrechten had overgemaakt aan 'Nationaal Werk voor voor Kinderwelzijn' in België. Bij een donatie aan dit goede doel werd de laatste hindernis genomen en vanaf dit moment kon men dus ook daadwerkelijk gaan bouwen aan de attractie.

Dat bouwen was ook goed mogelijk aangezien Anton Pieck al jaren bezig was met tekenen van details, het uitwerken van het algehele plaatje en Peter Reijnders de techniek aan het ontwerpen was. Hij had een opdracht geplaatst bij de Amsterdamse firma Marcuse voor een prototype voor de elfjes. Zij moesten veel kunnen bewegen, dus het was een ingewikkelde opdracht. Pas in 1965 komt er een bevredigend resultaat. De tekeningen van Pieck van de grot, het interieur, het plein e.d. werden vertaald naar bouwkundige plannen door G. op den Kamp. Ton van de Ven werd gevraagd de rotswanden in de wachtruimte te ontwerpen. Ook Jan Verhoeven werd, voor het eerst, betrokken als ontwerper. De techniek van de kikkers, ganzen en heks heeft men op dat moment ook onder de knie, zodat ook op dit gebied de attractie afgemaakt kan worden.

In het begin was het moeilijk de bewegingen van de heks, dieren en elfjes synchroon te laten lopen met de muziek. Uiteindelijk werd er voor fl. 1500,- een recorder gekocht, hiermee lukte het wel om beweging en geluid te synchroniseren.

Op het wachtplein voor de attractie staan twee reuzegrote wachters, ieder bewapende met knots, die ons, met de stem van Ton van de Ven, waarschuwen en vertellen wat te doen:


In de grot aangekomen zijn er twee niveaus sta-tribunes die zicht geven op het oerwoud. Aan de linkerzijde zit een watervalletje het meer in waar zeven waterlelies drijven. In de verte zie je een Oosters paleistorentje dat exact lijkt op één van de torentjes van De Vliegende Fakir. Leuk detail: het sprookje 'de Tuinman en de Fakir' ligt globaal gezien in het Sprookjesbos recht achter De Indische Waterlelies.
Een gong klinkt, het licht dimt, de waterval stopt te stromen en het verhaal begint.

Uit de mond van Paul de Leeuw horen we: 's Nachts, als de maan schijnt in dit prachtige oerwoud, let dan vooral op deze mooie waterlelies. Vroeger waren deze bloemen sterren, die samen met de Maan en de andere sterren 's nachts dansten op het water. Op zekere morgen luisterden er enkele sterren niet, toen de Maangodin hen riep om mee terug te gaan. Ze dansten en dansten, tot een heks verscheen en hen voor straf veranderde in waterlelies. En alleen in maanlichte nachten komt de heks terug. En dán gebeurt het...

Paul de Leeuw is inmiddels al de vierde verteller bij de Indische Waterlelies. De namen van de eerste twee dames (tijdens de opening en van 1966-1979) zijn niet bekend op dit moment, maar vanaf 1980 tot 2009 is Barbara Hofman te horen waarna in 2009 Paul de Leeuw het stokje overnam, een persoonlijke wens van hem die hij had uitgesproken in één van zijn tv-shows.

Na de inleiding zingt de heks haar lied om de elfjes te betoveren. Voor de zangstem van de heks wordt lang gezocht, tot heer Reijnders stuitte op de kunsten van de Peruaanse Yma Súmac, zij had een stembereik van 4 octaven. Voor het gezang in de attractie gebruikt men een deel van de door haar vertolkte traditionele hymne van de Inca's, de 'Taita Inty' of 'Maagd van de Zonnegod'.

Zodra de elfjes én overige dieren onder invloed van haar zang zijn, begint de muziek te spelen. Het nummer 'Afrikaan Beat' van de Duitse componist Bert Kaempfert was in 1962 een bescheiden hitje dus was de keuze hierop gevallen. Het nummer werd ingekort tot zo'n anderhalve minuut en hierop bespelen vier kikkers hun instrumenten en vormen drie ganzen een koortje. Bij het horen van de muziek beginnen de elfjes te dansen met hun kenmerkende bewegingen. Samen met hen beginnen vaak de bezoekers mee te dansen, zo sterk is de magie van de heks.
Nadat de muziek gestopt is en de dus elfjes uitgedanst zijn, hoor je de heks nog wat klanken zingen/mompelen. Deze komen uit het nummer Choladas of 'Dans van het maanfestival'.
De dansmuziek is aanstekelijk en vrolijk. Zonder twijfel een van de redenen dat de attractie een succes werd.

Hoewel er vanaf het eerste begin gelobbyd is om de schrijfster van het sprookje ook de opening te laten doen, lukte dat helaas niet. Zij gaf de eer door aan de ambassadeur van België in Nederland, baron F.X. van der Straten-Waillet. Hij was ook de tussenpersoon waarmee de Efteling de meeste contacten had in de overlegfase.
Ondanks dat ze oorspronkelijk de attractie niet hoefde te zien, kon zij blijkbaar haar nieuwsgierigheid niet beheersen en plande in 1957 toch een bezoekje. Samen met prinses Paola en haar drie kinderen kregen zij een rondleiding door het park om uiteraard bij de Indische Waterlelies te eindigen. De koningin en haar gevolg zijn zeer ingenomen met de prestatie die de Efteling heeft geleverd.